به گزارش روابط عمومی سازمان جهاددانشگاهی علوم پزشکی تهران، در این نشست امیر لـله گانی اظهار داشت: اگر از منظر یک بیمار به بیماری زخم بنگریم بیماران مزمن در بدو ابتلا با انباشتی از نگرانی ها برای ادامه مسیر مواجه می گردند و در ابتدا تلاش می کنند تا با انکار، بیماریشان را مخفی نگه دارند، که نتیجه آن تغییرات فیزیکی بدن، بوی عفونت و زخم و قطع احتمالی عضو درگیر زخم خواهد بود. عدم قطعیت در مورد زندگی آینده بدون شک می تواند ویرانگر باشد. بیمار به سرعت از عضوی تاثیر گذار در جامعه و بعضا نان آور خانه به یکباره به فردی ناتوان تبدیل می شود که نیاز به مراقبت دارد.

وی با این توصیف از بیماری ادامه داد: در بیماری های مزمن مانند دیابت و زخم، سرطان، بیماری های قلبی و عروقی و… آنچه که یک درمانگر با آن مواجه است ادراک و توصیف فرد از بیماری اش است نه چیزی که درمانگر می بیند! این ادراک فرد از بیماری تحت تاثیر عوامل مختلفی مانند باورهایی که ما در طول زندگی نسبت به آن بیماری به دست می آوریم،  عوامل جمعیت شناختی، خلق،  شناخت، بافت اجتماعی و سبک دلبستگی افراد قرار دارد. لذا درمان بیماری های مزمن مانند زخم می باید توسط تیم درمانی انجام شود ،تیمی که در آن پزشک، پرستار و روانشناس سلامت حضور دارند.

آقای للـه گانی افزود: ما در بیماری های مزمن با مسایل بسیار پیچیده ای مواجه هستیم. و طبیعتا موفقیت در درمان نیاز به نگاهی جامع و همه جانبه به این مسایل دارد. درمانگران می توانند اقداماتی را انجام دهند که باعث شود پذیرش بیماری برای بیمار آسان تر شود. وی یکی از اقدامات مهم درمانگران را توجه ویژه به ادراکات و تصورات بیماران از بیماری خود عنوان کرد و همچنین اشاره نمود که  طرح های درمانی که با  مشارکت بیماران طراحی  می شود پایبندی به درمان را افزایش می دهد، انگ بیماری را کاهش می دهد، ابهام و عدم قطعیت را کمتر می کند.

روانشناس سلامت و سخنران این برنامه در پایان گفت: پایبندی به درمان در بیماران زخم را یکی از مسائل مهم است و با توصیفی که از بیماری مزمن ارائه شد یکی از مهمترین ترین مسایل این بیماران این است که حدود 50 درصد آنها بعد از اولین و دومین جلسه درمان، درمان را رها می کنند و انگیزه برای ادامه آن ندارند.